هنر مداحی که هیچگاه مورد اعتنای روشنفکران غرب‌زده در ایران نبوده است – مگر برای تمسخر و تخریب – این سال‌ها به مدد جوشش خلاقانه هنرمندان انقلابی؛ به ترازی نزدیک شده است که می‌تواند الهام بخش دیگر شاخه‌های هنر کشور باشد.
یانکی‌ها؛ بیش از صد سال است “رویای آمریکایی” را با سینما پشتیبانی کرده‌اند و از مهم‌ترین کارکردهای هالیوود؛ رویاسازی برای جامعه آمریکایی بوده است.
این کارکردِ سینما، در ایران با طراحی جریان روشنفکری به “کابوس سازی” تغییر کرده است و ایرانیان را مجبور کرده‌اند در آینه مقعر سینمای کن و برلین و اسکار؛ تصویری کج و کوله و کابوس‌وار از ایران انقلابی را به تماشا بنشینند. رسانه ملی جمهوری اسلامی هم با انبوه سریال‌های سیاه و تلخ یا پوچ و باری به هر جهت خود، عمدتا در همین پازل، گویی به نقشی که دشمنان ایران برایش تعریف کرده‌اند وفادار مانده است.
در فقدان سینمای ملی و رویاساز، این مداحی درخشان سید رضا نریمانی را ببینید تا دریابید وقتی از هنر ملی و آرمانی و رو به آینده حرف می‌زنیم از چه سخن می‌گوییم و رسانه‌های زرد و روشنفکران غرب‌گرا و مدیران منفعل؛ چه فرصت‌های شیرین و بزرگی را در هنر؛ از جامعه ایرانی دریغ کرده‌اند.