نظام جمهوری اسلامی برای اینکه اسلامی بماند باید جمهوری بماند. یعنی باید جمهور مردم، همه‌ی مردم در آن نقش داشته باشند. نظام در صورتی اسلامی است که حقوقی را که خداوند برای همه‌ی مردم (و نه برای بعضی دون بعض دیگر) قرار داده است در آن محترم و محقّق باشد.
حقوقدان واقعی کسی است که پاسدار حقوق جمهور مردم باشد. حقوق مردم را بشناسد و اجازه ندهد عده‌ای پا را از حد خودشان فراتر بگذارند و حق مردم را سلب یا تضییع کنند. کسانی که خط قرمزها را تشخیص نمی‌دهند یا محترم نمی‌شمارند و امکان تجاوز از حدود را برای زیاده‌خواهان فراهم می‌کنند مستحق نام حقوقدان نیستند.
اگر عده‌ای راه را بر تجاوز دشمنان به حقوق این ملت گشودند و اجازه دادند که زیاده‌خواهان بین‌المللی حقوق بدیهی این مردم مثل حق پیشرفت، حق پژوهش، حق شکوفایی استعدادهای علمی، حق برخورداری از ظرفیت‌های خدادادی، حق برخورداری از انرژی‌های پاک و … را زیر سؤال ببرند و با تهدید و فشار و زورگویی سلب کنند دیگر نمی‌توانند نام خود را حقوقدان بگذارند: برعکس نهند نام زنگی کافور.
کسانی که راه را بر سلب حقوق بدیهی یک ملت باز می‌کنند هرگز مستحق نام حقوقدان نیستند. کسانی که از حق مسلم یک ملت به امید گلابی‌های توهمی می‌گذرند دُرّ می‌دهند که آب‌نبات بگیرند و همان را هم نمی‌گیرند! مطمئناً هر چه باشند هر فضیلتی داشته باشند حقوقدان نیستند.
کسانی که صاحبان حقوق‌های نجومی را که قطعاً از متجاوزان به حقوق مردم هستند، قدر می‌نهند و بر صدر صندوق‌های بیت‌المال می‌نشانند و به آن‌ها لقب ذخیره‌ی نظام می‌دهند هرچند باشند مطمئناً نه تنها حقوقدان نیستند بلکه اوّلیات حقوق را هم نمی‌دانند.
و وای اگر بقیه‌ی ادعاهایشان هم به همین مقدار واقعیت داشته باشد و همین قدر صدق در آن باشد! اگر شاخص‌ترین و اصلی‌ترین ادعاهای کسی اینقدر توخالی و پوشالی از کار دربیاید وای به حال دیگر ادعاها.
اسم خودمان را حقوقدان بگذاریم و طوری رفتار کنیم که دشمنان این ملت در تمام حقوق این ملت طمع کنند! به سلب بدیهی‌ترین حقوق این ملت جسور شوند. بگویند می‌خواهیم کاری کنیم زبان تحریم دشمنان به زبان تکریم تبدیل شود. و بعد هم تحریم‌ها بماند و هم جسارت‌های دشمنان بیشتر شود و روز به روز نه تنها شیطان اکبر که حتی عربستان و جیبوتی هم جسور بشوند.
در طول سی و چند سال گذشته کی سراغ داشته‌اید که امثال جیبوتی هم برای ما شاخ و شانه بکشند. این است محصول دیپلماسی فعال و تعامل با جهان. شما کرامت ملت را در برابر جیبوتی حفظ کن در برابر آمریکا پیشکش!
جیب کدخدا از حقوق مسلم ملت ما پر شد ولی هر چه بیشتر برای رضایت کدخدا کوشیدند، بیشتر به او لبخند زدند، بیشتر به خاطر خوشامد او خط قرمز منافع ملی را زیر پا گذاشتند نه تنها کدخدا راضی نشد بلکه وقیح‌تر شد.
نه تنها رفقایش را -آن‌چنان که حقوق‌دان‌ها! ادعا کردند- با ما آشتی نداد و وادار به همراهی نکرد بلکه برده‌ها و رعایایش را از عربستان و کویت گرفته تا حتی جیبوتی! علیه ما جسور کرد.
این است نتیجه‌ی تعامل توهّمی با جهان.
اینکه مناسبات سیاسی و اقتصادی داخلی را بر اساس نیازهای مستکبران تنظیم کنیم «تعامل» با ابرقدرت‌ها نیست بلکه «عملگی» برای ابرقدرت‌هاست.
فرق است بین تعامل و عملگی. بین مذاکره و دیکته نوشتن.
بین دیپلماسی و التماس.
بین تدبیر و تخدیر.
این چه تدبیری است که دانشمندان جوانمان را ناامید کنیم تا دشمنان قسم خورده‌ی ملت به ما امیدوار شوند…