تیتر یک شدن حاج عبدا… والی (و چهره هایی چون او) در یک مجله سراسری، از اتفاقات نادری است که می تواند واجد ارزش خبری استثنایی باشد!
ولی آیا حاج والی ها، ذاتا فاقد ارزش خبری هستند؟
اگر رسانه های جمهوری اسلامی و از جمله رسانه ملی را ملاک شناسایی حرفه ای ارزش های خبری بدانیم، پاسخ سؤال بالا مثبت است.
سالانه صد ها اردوی جهادی از سوی تشکل های مختلف دانش جویی برگزار می شود، ولی هیچ گاه هیچ کدام از این اردو ها، ضریبی حتی در حد گل زدن فولاد اهواز به شموشک نوشهر در «بخش های خبری» پیدا نمی کند.
ناصر پیروی، رییس فداکار جنگل بانی «ماسال»، در دفاع از حریم بیت المال سرش از تن جدا می شود، اما حتی به اندازه یک صدم دل خوری فلان بازیکن فوتبال از نیمکت نشینی مورد توجه رسانه ها خصوصا رسانه ملی قرار نمی گیرد.
خبر های ارزشی رسانه های ارزشی، از جمله رسانه ملی، هم نوعا معطوف به آدم ها و اتفاقات در گذشته است که معمولا در سرویس های ویژه و گروه «مناسبت ها» تدارک می شود.
منظور از مناسبت ها (که دارد به تنها محمل عرضه خبر های ارزشی تبدیل می شود) اتفاقاتی است که هیچ نسبتی با «حال» جامعه امروز ندارد. خبر های امروز جامعه ایران یا نتیجه بازی آخن و شالکه تا دقیقه 40 است و یا «یابو» خواندن اسب فلان قبیله سیاسی توسط قبیله دیگر و یا…
حاج والی ها مصداق «آن را که خبر شد، خبری باز نیامد» محسوب می شوند.
در سال 60 صد ها نفر از نیرو های انقلاب با گلوله های منافقین از مردم گرفته شدند، اما توپ خانه های رسانه ای در جمهوری اسلامی با جابه جا کردن ارزش های خبری توانسته اند، جایگزین مناسبی برای جوخه های ترور باشند. فضای فاسد رسانه ای ایران با سرپوش گذاشتن و فراموشاندن والی ها، مهندسی افکار عمومی را به گونه ای واژگون کرده اند که ظرفیت وجودی امثال او نیز به جامعه منتقل نمی شود.
در این میان، برج و باروی مهندسی واژگون فرهنگی کشور را تنها بسیجیان خطشکنی می توانند فروبریزند که خبر را رایحه ای از «نباء عظیم» و راهی به جهان معرفت می دانند. کاش همه رسانه ها پنجره ای به بوستان والی ها بگشایند.
* مقاله هفته نامه پنجره، شماره ۳، ۳۰ ارديبهشت ۱۳۸۸