مظهر انصاف، فرهيختگي و مروت مديران جشنواره بيست و هفتم(بهترين جشنواره طول تاريخ به قول وزير ارشاد محترم)

صندلي خالي، چهره به چهره، ميزاک، موش، امشب شب مهتابه، شبانه روز و… “ فيلم “ هستند و شايسته سوداي سيمرغ در سرداشتن و اخراجي ها و يک وجب آسمان “ چيز “ هستند. جيز! هستند. و با حضورشان در عرصه سيمرغ فخامت و فاخريت سينماي ايران را ملوث خواهند کرد. زهازه! مرحبا! حبذا! به اين احترام به شعور مخاطب!

اخراجي ها2 از اخراجي ها1 پايين تر مي نشيند( و اميدوارم از3 هم پايين تر بنشيند که سال آينده بقول کارگردانش در بخش جديد فيلم هاي اول و دوم و سوم! شاهدش خواهيم بود)

اگرچه برخي فصولش خيلي خوب از کار درآمده و برخي پلان هاش دريادها ماندگار خواهد شد. اما يک در يک کلام خالص تر بود و راحت تر از دو. مهم ترين امتياز اخراجي ها2 مثل يک حضور سرشار نشانه شناسي انقلاب اسلامي در آن است. عمده فيلم هاي امسال، مثل پارسال و سالهاي قبل از آن و مثل اکثر فيلم هاي تلوزيون از نشانه هاي انقلاب اسلامي و جامعه پس از انقلاب خالي است. کليدواژه هاي جامعه برآمده از انقلاب اسلامي در آن نيست. حضور ملموس نشانه هاي انقلاب در زندگي واقعي جامعه ايران در فضاي هنر از جمله سينما انکار شده است. به اين ماجرا بعدا جداگانه و مفصل خواهيم پرداخت.

* مقاله نشریه راه، شماره 9+30